Minęło już kilka dni od powrotu naszej reprezentacji z IX Światowych Zimowych Igrzysk Olimpiad Specjalnych w Boise. Jeszcze do dzisiaj niektórzy spośród nas odczuwają skutki długiej podróży i zmiany stref czasowych. Myślę jednak, że po kilku dniach odpoczynku, z nową perspektywą i zasobami mogę dokonać wstępnej oceny udziału naszej reprezentacji w zawodach.
Z wielką radością mogę poinformować, że uważam pobyt reprezentacji w USA i udział w sportowej rywalizacji za bardzo udany. Zarówno wyniki sportowe - zdobyte przez naszych sportowców 47 medali, jak i osiągnięcia społeczne związane z wszechstronnym udziałem w życiu drużyny oraz międzynarodowej społeczności olimpijczyków specjalnych były na najwyższym poziomie. Z dumą obserwowaliśmy jak nasi reprezentanci nawiązują swoje pierwsze międzynarodowe kontakty, jak łatwo adaptują się do nowych, bardzo wymagających, niekiedy trudnych warunków. Szczególnym wyzwaniem była podróż. Kilkadziesiąt godzin spędzonych na lotniskach, w samolotach i innych środkach transportu. Nasi dzielnie znosili trudy niezliczonych kontroli celnych i niedostatki snu. Zawsze chętni do pomocy, z uśmiechem i radością reagowali na prośby opiekunów i kierownictwa ekipy. W tym miejscu szczególne podziękowania i gratulacje chciałbym skierować do trenerów, regionalnych działaczy, opiekunów i rodziców, którzy w sekcjach i w miejscu zamieszkania przygotowywali młodzież do udziału w igrzyskach. To dzięki Wam bezpośredni opiekunowie w Boise mieli łatwiejsze zadanie. Kolejne gratulacje i podziękowania składam trenerom obecnym na igrzyskach. Wasza całodobowa opieka nad naszymi sportowcami była bardzo profesjonalna i ciepła. Pomimo niespodziewanego podziału reprezentacji na dyscypliny i braku kontaktu z resztą ekipy byliście zawsze na czas, zawsze z uśmiechem i zawsze z sercem na dłoni. Umiejętne motywowanie z pewnością wspierało “nasze dzieciaki” i wpłynęło na ostateczne sukcesy. Wielkie brawa należą się również kierownictwu ekipy. Zarówno Małgosia Strzałkowska jak i Piotr Rogalski spisali się fantastycznie, wzajemnie uzupełniając się w jakże trudnej roli “przewodników stada”. Pełni wiedzy i doświadczenia reagowali natychmiast na każdą sytuację i potrzebę. W tych trudnych okolicznościach nieoceniona była również pomoc i doświadczenie Józefy Karkoszki-Warchał i lekarza ekipy Jerzego Janowicza, którzy aktywnie włączyli się w życie rozdrobnionej ekipy wspierając na co dzień łyżwiarzy i hokeistów. Czuliśmy także sympatię i wsparcie naszych przedstawicieli w komitecie organizacyjnym igrzysk i władzach SOEE. Ula Jankowska, Wiesiek Januć i Mariusz Damentko to prawdziwi przyjaciele polskiego programu Olimpiad Specjalnych. To był ciężki ale wspaniały, pełen wzruszeń i satysfakcji czas.
Dziękuję za wielki wysiłek i gratuluję sukcesów,
Piotr Mencina
